rensmesters

counselling,coaching&psychologie

Brief uit de toekomst

Geschreven door Rens Mesters
Donderdag, 2 april 2031

Twintig jaar ouder en wijzer schrijf ik je deze brief (heerlijk ouderwets om weer even achter een toetsenbord te zitten) om te laten weten dat het goed met me gaat. Het is winter dus ik kan lekker buiten zitten zonder te verbranden, en dankzij het filter boven de tuin hoef ik ook niet bang te zijn voor huidziekten.

Nog altijd ben ik projectleider, maar ik bekommer me tegenwoordig om M-brede projecten. ‘Nog steeds bij M. werkzaam?’ hoor ik je zeggen ... ja, maar je moet weten dat we zijn gegroeid tot een internationaal bedrijf met meer dan 1000 werknemers. Ook van de afgelopen dertien ministerieel geïnitieerde vernieuwingen hebben we meer weten te profiteren dan de concurrenten.

Senior projectleider dus, met grote teams onder me - wie had ooit gedacht dat delegeren en loslaten me zo gemakkelijk af zouden gaan? Ik verzet een hoop werk maar weet mijn werkweken niettemin binnen de perken te houden. En het fijne is: thuiskomen = werk achterlaten. Dat wil zeggen: successen neem ik mee naar huis; teleurstellingen en frustraties laat ik in D. achter.

Dat betekent dat ik, zeker nu J. uit huis is en T. zijn eigen vleugel aan huis heeft, veel tijd overhoud voor mijn leven met H. Meer dan ooit ondernemen we dingen samen: dagjes uit/weekendjes weg, tuinieren, wandelen en een toertje in onze Citroën DS Break, die ik sinds mijn avondopleiding ‘zelf je auto onderhouden’ in prima conditie weet te houden, ondanks zijn (en mijn) zestig jaren. En beter dan ooit lukt het me om niet het gevoel te hebben dat de tijd die ik besteed aan mijn hobby’s ten koste gaat van de aandacht voor H., de jongens en inmiddels natuurlijk ook ons eerste kleinkind. Een leeg hoofd doet veel voor je tijdsbesef.

Wat vroeger een angstbeeld was: hogerop komen en dus moeten voldoen aan de hogere eisen die daarmee gepaard gaan, blijk ik dus toch aan te hebben gekund. Ik heb wel geleerd: groei altijd in je eigen tempo en doe geen dingen omdat je het idee hebt dat anderen vinden dat je ze moet doen. Voel je niet schuldig om daarin je eigen plan te trekken. Het is jouw leven, en ik kan met zekerheid zeggen dat je in elk geval nog twintig jaar te gaan hebt, dus maak er wat van. En wat me ook beter lukt dan toen: van mezelf weten wat ik kan en waard ben. Een compliment is tegenwoordig niets meer of minder dan een compliment, en kan ik dus als zodanig accepteren.

Wel fijn hoor, om nu van mezelf te weten én te voelen dat zakelijk ‘falen’, voorzover je daarvan kunt spreken, niet hetzelfde is als persoonlijk falen. Ik ben daar nu stellig van overtuigd en ik moet zeggen: het geeft een hoop rust. Wat ook rust geeft, is dat ik geleerd heb anders naar de dingen te kijken waardoor ze een veel minder zware lading hebben gekregen. Ik ben me goed bewust wat dingen met mij doen, of beter gezegd: wat mijn gedachten bij dingen met me kunnen doen. Die instelling neemt een hoop ballast weg, en je houdt zo een boel energie over.

Misschien is nog wel het grootste verschil met 2011: niet het constante gevoel hebben een race te lopen, zowel op het werk als thuis. Het geeft een hoop meer plezier in het leven. En o ja, je treinbaan is in de winter van 2013 klaar. Geef de moed dus niet op. Ik heb er nu een over de hele zolder lopen.

Ik ga stoppen, ik weet dat je het drukt hebt. Ik zie je over twintig jaar ... Doe de groeten aan Rens,